RAD

RAD - syndrom zaburzenia więzi.

Przez cały kurs, przez całe 3 lata drogi adopcyjnej, nikt nigdy w Ośrodku nie powiedział, że istnieje coś takiego jak RAD - a przynajmniej nie mówiono o tym w tak dosadny (jak należałoby) sposób. O FAS trąbią na prawo i lewo, a RAD to takie same gówno! Jak nie gorsze...
Rodzic adopcyjny ma świadomość, że istnieje coś takiego jak problem z nawiązaniem więzi przez dzieci porzucone, ale ja nigdy nie usłyszałam od Ośrodka, że jest na to zdefiniowany termin.

Dzieci, które przez pierwsze lata swojego życia nie nawiązały zdrowych relacji z Opiekunem, z wielkim prawdopodobieństwem nigdy nie będą umiały nawiązać zdrowych relacji z innymi ludźmi w dorosłym życiu.

Zawsze bałam się tego, że gdzieś w Czarodzieju pozostanie ślad po tym, że przez pierwsze 21 dni swojego życia leżał w szpitalu i patrzył w sufit. Nikt go nie wziął do rodziny zastępczej i w szpitalu przebywał mimo tego, że nie był chory. Podobno zawiodły procedury. No tak, dla nich to procedury...
Następny rok ( całe szczęście ) spędził w jednej Rodzinie zastępczej, z dwójką Opiekunów. Pocieszam się, że nawet jeśli opieka nie była na najwyższym poziomie (a nie mogła być przy kilkunastu dzieciakach) to miał w koło siebie przynajmniej zawsze te same dwie twarze, a nie zmieniający się personel Domu dziecka.

Pozostaje mi mieć nadzieje, że ten rok nie będzie miał wpływu na Jego/Nasze życie.

Dzieci z syndromem RAD nie mają empatii, mają problem z okazywaniem uczuć, z sumieniem. Kradną,  kłamią, nie widzą konsekwencji własnych poczynań. Życie z takim dzieckiem nie należy do łatwych...

Te dzieci, przez ciągłe porzucanie ich, przestają przyzwyczajać się do kogokolwiek a najczęściej Matkę (tę nową) podświadomie za wszystko obwiniają i karzą. 

Jestem po lekturze bloga Matki, której rozwiązano adopcję.
http://prawiejakmama.bloog.pl/kat,0,m,2,page,18,r,2010,index.html?_ticrsn=3&smoybbtticaid=510c36
Nie mogę do siebie dojść. Do dziś wydawało mi się, że winę za rozwiązanie adopcji ponoszą zawsze tylko Rodzice adopcyjni. Znowu życie pokazało mi, że nic nie jest białe ani czarne. Sprawdzając tematykę nieudanych adopcji w internecie okazuje się, że trochę tego jest. To przeraża. To rodzi kolejne strachy.
Przez całą adopcję towarzyszyła mi myśl, że wszystko co najgorsze da się wyprostować... czasem jest to niestety bardzo ciężkie bądź nawet niemożliwe...

Patrzę czasem na Czarodzieja i boję się tego, że pomimo tego, że jest z Nami już 6 miesięcy rzadko daje się przytulać, kiedy my tego chcemy. Pręży się wtedy i wyrywa. Martwi mnie to, że świetnie czuje się sam w swoim towarzystwie w swoim łóżeczku. On nie płacze przed snem, nie woła jak się obudzi...leży i się bawi czekając cierpliwie jak ktoś przyjdzie. Owszem, uśmiecha się jak w końcu przyjdziemy. Wszyscy mówią "skarb nie dziecko" ale ja się zastanawiam, czy to nie dlatego, że On Nas nie potrzebuje... Martwi mnie to, że nadal wykazuje się zbytnią ufnością do innych nieznanych mu osób.

Nieraz dyskutujemy z Mężem, czy właściwe jest to, że Czarodzieja po prostu wychowujemy. Nie ma taryfy ulgowej. Nie ma pobłażania mu, bo miał ciężko. Nie ma tylko kochania. Jest i wymaganie. Po lekturze bloga wierzę, że to ma jednak sens, bo niejednokrotnie dziecko adoptowane fakt ten wykorzystuje na swoją korzyść - "jestem adoptowany, to co się dziwić że przynoszę pały" itd.

Powiem jedno... wychowywanie dziecka adopcyjnego to naprawdę ciężka sztuka. Niestety już zawsze będziemy żyć bez wiedzy, jakie szkody poczynił pierwszy rok życia w Jego główce i czy to co Nas spotka przez najbliższe lata  będzie miało związek z błędami popełnionymi przez Nas czy niestety będzie efektem ciężkiego pierwszego roku życia.

Dzisiejszy spacerek ... odchamiamy się na wsi :D

P.S. Obiecuję, że kolejny post będzie lżejszy :) niestety pisanie takiego bloga uruchamia takie "myśleniówy"... Ten blog będzie według mnie miał sens właśnie wtedy, gdy będę pisała wszystko co czuję, myślę, nie segregując ani odrzucając ... Cieszy mnie też to, że zaczynają go czytać inni Rodzice adopcyjni. Liczę na dyskusję :)