Fas...jeden z największych strachów Rodziców adopcyjnych.

Dziś jest ten dzień, kiedy zdecydowałam się ruszyć ten temat...ogromnie ciężki dla Mnie temat. Ale wiem też jedno - ciężki prawdopodobnie dla każdego Rodzica adopcyjnego...

Widząc "delikatną" nadpobudliwość mego Skarbka i nie znając do końca jego historii, temat ten co jakiś czas powraca. Powraca w formie strachu o Jego przyszłość. Tak...powraca też w formie strachu o przyszłość mojej rodziny. Czy ten strach czyni ze mnie złego człowieka?
Nienawidzę tego strachu...

Czarodziej dany nam został jako dziecko zdrowe. Jego Opiekunka "siedząca w biznesie" trochę lat, podczas naszych wielu rozmów w przedpokoju ( po spotkaniach z Czarodziejem)  zapewniała mnie, że widziała dzieci z Fasem i Czarodziej nie jest jednym z tych dzieci. Ale strach wraca...

Czarodziej ma piękną buźkę (może tylko dla Nas :)) nie ma na pewno cech dysmorficznych twarzy, tematem dyskusyjnym pozostaje więc sprawa Jego nieuwagi i ogromnej pobudliwości.
Co mnie martwi, że nachodzi czasem ten strach?
Brak przewidywania przez Niego konsekwencji zdarzeń. Nie uczy się na błędach. Sto razy uderzy głową w stół, wyleje na siebie gorący napój - i zrobi to znowu kolejny raz...
Wiem, odezwie się setka Matek i powie "mój dzieciak też tak ma"...

Ja to rozumiem, pewnie tak ma, ale Ty wiesz, że nie chlałaś w ciąży... więc masz pewność, że ten typ tak ma...

Nie potrafię być bezrefleksyjna i nie myśleć o tym, kiedy zagrożenie Fasem u dziecka adoptowanego jest wysokie. Nie potrafię, bo wszędzie czytam, że liczy się czas, aby wprowadzać rehabilitację i korzystne dla Niego mechanizmy w wychowaniu. Nie potrafię, bo taka jestem.

Po raz pierwszy zasiano we mnie niepokój 3 miesiące po tym jak Czarodziej z Nami zamieszkał. Udałam się z Nim na zorganizowane zajęcia dla Matek z Dziećmi. Zajęcia były w grupie. Wszystkie dzieci słuchały się Rodziców...mój Syn naparzał po sali w te i we wte krzycząc i machając ciałem :) i nie myślałam nawet wtedy, że to coś złego. Niemniej jednak, psycholog stamtąd dowiedziawszy się o tym, że Czarodziej jest dzieckiem adoptowanym od razu skwitowała
"- Zastanawiała się Pani nad Fas? Czasem jedynym objawem jest nadpobudliwość".
Wyszłam z zajęć płacząc... Kocham Go, ale nachodzi mnie strach o to, jak wyglądałoby Jego i Nasze życie z taką diagnozą.
Tak! Przyznaję to... nachodzi mnie ten strach.
Pierwsze co, zadzwoniłam do mojego Męża i wyjąc mu w słuchawkę opowiedziałam o tych zajęciach. Jak zwykle trochę mnie uspokoił ale był i na mnie zły. Zły na to, że tak łatwo można we mnie rozbudzić ten temat...
Wróciłam na te zajęcia, choć w pierwszej chwili pomyślałam "Walcie się". Wróciłam, bo wiedziałam, że tak muszę, że jako osoba odpowiedzialna nie mogę zamieść tego pod dywan. Wróciłam, bo chciałam, aby Pani psycholog miała szansę poznać mego Syna bliżej. Liczyłam na to, że i Ją zaczaruje...
Każde kolejne zajęcia były lepsze. Naparzał po sali, a jak ... ale czasem udało się Go do czegoś namówić. Mega zadowolony z siebie, mający na mnie standardowo wylane. Spoko,  przyzwyczaiłam się :)
W dzień piątych zajęć, Pani psycholog podeszła do mnie i powiedziała
" - Widzi Pani, martwiłyśmy się, a On się tak fajnie odnalazł. Wszystko z nim Ok. "
Uhahana odwróciłam na chwilę wzrok od mego Syna. Gdy powróciłam wzrokiem ujrzałam, że jak to On , zaparza po całej sali. Zrozumiałam jednak, że On nie widzi ściany z luster (mimo, że odbijał się od niej rączkami ze sto razy)... I widzę jak mój Syn pełną parą wbija się (bez żadnego wyhamowania) w tę ścianę....rozbita głowa, mega siniak... To go Pani psycholog pochwaliła :)

Temat zamknęłam, do dziś, bo w necie gdzieś znowu trafiłam na artykuły o tym. Znowu, po raz kolejny przewertowałam wczesne objawy Fas, zamarudziłam mężowi, porównałam Jego zachowanie do teorii Fas, upewniłam samą siebie, że moje obawy to za mało na Fas, napisałam ten post i ... już Mi lepiej ...
Wiem jednak, że ten strach pewnie znowu któregoś dnia wróci.
Wykorzystałam Was ... i będę nawet tak bezczelna, że nie przeproszę...
:)

Na zdjęciu dwie najbliższe mi osoby...

I się jednak popłakałam ...