Dyskutować czy odpuszczać?

Rodzicielstwo adopcyjne oczami rodziców biologicznych.

Miałam okazję uczestniczyć ostatnio w  dyskusji z rodzicami biologicznymi w której i ja i mój Mąż delikatnie mówiąc wyszliśmy na rodziców, którzy ograniczają i dołują własne dziecko. Mam poczucie niepotrzebności tej dyskusji ale i jej nierówności. 3 pary biologiczne na 1 adopcyjną... My jako rodzice adopcyjni powiedzieliśmy o pewnych obawach, które towarzyszą nam przez życie z Czarodziejem. O obawach, które powstają po wielu (uważam że potrzebnych) wizytach w gabinetach psychologicznych. Uważam, że świadomy rodzic adopcyjny pewną drogę psychologiczną musi przejść, aby dobrze poznać mechanizmy, które kierują jego dzieckiem. Mechanizmy powstałe w brzuszku u pierwszej Mamy jak i te, które powstały po zaniedbaniach w rodzinie biologicznej bądź zastępczej. Bo jeśli ktoś myśli, że dziecko takich zaniedbań nie posiada to chyba się naoglądał filmów amerykańskich.

Rodzice biologiczni z którymi dyskutowaliśmy uznali, że powinniśmy wierzyć w nasze dziecko, w to że będzie wszystko dobrze itd i że w skrócie jesteśmy rodzicami dołującymi, bo żyjemy w świadomości pewnych wydarzeń w życiu Czarodzieja - jednym słowem czepiamy się.

Czym się ta nasza świadomość objawia - strachem o przyszłość Czarodzieja, strachem o to czy postępujemy dobrze, analizowaniem zachowania Czarodzieja ale i wdrażaniem mechanizmów - które naszym zdaniem pomagają Czarodziejowi w pójściu każdego dnia do przodu - choćby wielogodzinne WWR w przedszkolu (logopeda i psycholog) czy szeroka diagnostyka w Poznaniu. Dla wyjaśnienia - diagnostyka w Poznaniu była i zrozumiałam, że to ja jestem najlepszym diagnostą mojego Syna - że to ja po wielu miesiącach - latach już widzę, co jest niepokojącego a co nie. I dlatego pewne informacje z Poznania mamy i żyjemy z nimi na co dzień obserwując i wyciągając własne wnioski ale wierzcie mi, że ostatecznie robiąc to, co my uważamy za konieczne. Chociażby danie Czarodzieja do wyższej grupy w przedszkolu choć były pokusy aby dać do Maluszków aby miał czas się przyzwyczajać, aby było mu troszkę lżej.
Rodzice biologiczni uważają natomiast, że powinniśmy żyć całkowicie "normalnie", nie uznając obciążeń, nie czepiając się ... a to, że je uznajemy oznacza, że pchamy Czarodzieja w dół.
Dodam tylko, że właśnie uznanie u Czarodzieja pewnych słabości jak duża nadpobudliwość czy rozkojarzenie, pozwala nam z miesiąca na miesiąc osiągać coraz dłuższą chwilę jego skupienia, co jest dużym sukcesem.

Dlaczego uznanie pewnych obciążeń odbierane jest przez innych jako dołowanie? Czy uznając nadpobudliwość swoich dzieci lub ich "fasolkowatość" czujecie się jakbyście je dołowali? Czy czujecie, że zostawiając ten temat byście im bardziej pomogli? Bo ja uważam że naszym obowiązkiem jest nie zostawianie tego tematu ale uczenie się żyć z nim normalnie lub w miarę normalnie.A może błędem jest rozmawianie o tym z innymi i mówienie jak wygląda adopcja, czego trzeba mieć świadomość? Może jednak jak nie doświadczyłeś to nie zrozumiesz?

Czy napotykacie na swojej drodze tych, którym się wydaje, że dobrze wiedzą co my przeżywamy wychowując dziecko z obciążeniami niejednokrotnie psychologicznymi (ze względu na pierwsze lata swojego życia) ale i fizycznymi (ze względu na życie płodowe) ? Albo wiedzą jak powinniśmy żyć nie będąc jednak w naszej sytuacji?
Zaznaczam - ja żyję normalnie. My wszyscy w naszej małej komunie żyjemy normalnie ale ciągle w świadomości pewnych przeżyć, których nie naprawimy - możemy jedynie teraz starać się w swoją normalność wplątać to, co teraz do dalszego rozwoju konieczne.

p.s żałuję że dyskusja było przy alko... bo niestety ponieśliśmy porażkę w przekonaniu do naszych racji. Niemniej jednak odnieśliśmy sukces małżeński, bo chyba po raz pierwszy Mój Mąż stał murem za moim zdaniem w tym temacie. Dla Niego takie rozmowy są ciężkie i nie lubi ich prowadzić. Ale kiedy stanął ze mną zapłakaną w łazience to powiedział mi tylko jedno "Kochanie...Oni nie wiedzą, oni nie rozumieją".
A ja  zrozumiałam, że wystarczy mi to, że My dwoje rozumiemy!