Rok

W maju minął rok odkąd istnieje ten blog.
Niejednokrotnie wydawało mi się, że już nic ciekawego nie mogę tu napisać. Coraz częściej jednak dochodzę do wniosku, że blog ten może zarówno pomóc komuś, kto właśnie podejmuje decyzję że adopcja to jego droga - jest tu dużo postów pokazujących krok po kroku, jak to wszystko u Nas się zaczęło - ale i tym, którzy już na tej drodze są, bądź dopiero co na nią weszli i poznali swojego Czarodzieja.

Macierzyństwo adopcyjne (gdy patrzę na moje koleżanki) jest macierzyństwem wg mnie innym. Jest okupione ogromną tęsknotą, niepewnością, wyczekiwaniem i wielką przemianą życia z dnia na dzień. Nie chodzisz w ciąży, nie wiesz jaka będzie płeć dziecka, nie masz zielonego pojęcia, kiedy zostaniesz Rodzicem. Bardzo często z dnia na dzień otrzymujesz na wychowanie dziecko zranione, z nawykami o których nie masz zielonego pojęcia.
Moje macierzyństwo okupione jest codziennym strachem o to, co będzie z Czarodziejem, o to czy Jego zachowanie to charakter czy już zaburzenia, o to czy postępuję dobrze, czy w porę wyłapuję właściwe podłoże Jego zachowań. Jest macierzyństwem okupionym kapką rozczarowania, że nie jestem dla Niego od razu jedyna, potrzebna, niezastąpiona. Wiele adopcyjnych dzieci, tego że potrzebuje kogoś innego niż tylko siebie, musi się uczyć miesiącami a nawet latami.
Bardzo często też nasza droga, jako rodzica adopcyjnego (dla dobra naszych Maluszków) okupiona jest wizytami u wielu specjalistów. Jak nie raz tu pisałyśmy ( i ja i komentujący) pierwsze lata z naszymi dziećmi to lata oswajania Go, uczenia miłości i życia ze sobą nawzajem. Robimy to z nadzieją, ze czas zagoi rany.

Ja, dzięki temu blogowi poznałam dużo fantastycznych dziewczyn i kilku Panów, którzy niejednokrotnie sterowali mną, gdzie i co mogę zrobić, aby pomóc mojemu Malcowi.  Wcześniej nie miałam pojęcia, że istnieje w ogóle coś takiego jak np. WWR i że moje dziecko może się o nie ubiegać. Wielokrotnie dyskusja która powstaje pod postami pozwala mi spojrzeć na nasze sytuacje inaczej, wyłapać coś czego może wcześniej nie zauważałam. Czytam wiele blogów adopcyjnych i widzę analogię tego co przeżywamy, jaką drogą idziemy. I mam nadzieje, że może kiedyś ułatwi On jakiejś rodzinie drogę.

Adopcja to nie bajka. Historia rzadko kiedy kończy się na przyjęciu dziecka. Wielu rodziców adopcyjnych musi każdego dnia walczyć o uwagę i miłość swojego dziecka, która wcale nie jest dla takiego Malca naturalna. Bo jak ma być naturalna, skoro nikt Go tego nie nauczył. Każdy rodzic adopcyjny wg mnie musi sobie zdawać sprawę z tego, że sama miłość nie wystarczy i często musimy sobie na nią zdrowo zapracować :). Ja, najprawdopodobniej nie jestem jednak zbyt inteligentna :) bo wierzcie mi, że nie miałam do końca świadomości jak to wszystko wygląda...Każdego dnia  uczę się nowych rzeczy i ogromne znaczenie dla mnie mają wasze doświadczenia.