Mówić czy nie mówić?

A jeśli tak, to - gdzie, komu i po co?

Najważniejsze od czego trzeba ten post zacząć - to moje dzieci.
Gdy ja kończyłam kurs - 7 lat temu - mówić czy nie mówić pozostawało w gestii rodziców adopcyjnych, osrodki namawialy do mowienia ale nacisk nie byl tak duzy jak teraz - aktualnie ośrodki adopcyjne niechętnie patrzą na osoby, które deklarują się nie mówić. Lata obserwacji, badań pokazały ze brak informacji o swojej tożsamości moze powodujować wiele problemów w adorodzinach.
Według mnie to wbrew teorii o poznawaniu własnych korzeni, przeszłości itd... poza tym mam wewnętrzne przeczucie, że nie mówienie oznacza niepogodzenie się z adopcyjnym rodzicielstwem - a to źle rokuje na przyszłość. Jasne, że można ośrodkowi skłamać i robić co się chce... tylko to i tak wróci - wróci do twojego własnego życia. Wszystko co nieprzerobione - wraca. Prędzej czy później a najczęściej w momencie, kiedy najmniej byś tego chciał. Także najlepiej przerobić to na samym początku procedury. Losu nie zmienisz - to, że twoje dzieci urodził ktoś inny, to po prostu Fakt.
Myślę, że każdy z rodziców adopcyjnych powinien to dobrze przepracować przede wszystkim dla dziecka - jego historia jest najważniejsza. Takim podejściem można je skrzywdzić. Dajesz swojemu dziecku jasny sygnał, że o jego historii wolałeś zapomnieć, to z kolei daje mu sygnał, że jego przeszłość to coś złego.
Każdy z nas ma przeszłość i ty i ja i mój mąż i moi przyjaciele - dla wspólnego życia, zrozumienia siebie nawzajem warto rozmawiać, nawet jeśli jest to bolesne. Tak chyba działa rodzina, nie?
Czy dla nas rodziców adopcyjnych bolesne jest to, że nasze dzieci urodził ktoś inny? Dla mnie nie, bolesne bywa dla mnie tylko czasem to, że urodzenie się tam a nie gdzie indziej troszeczkę zmniejszyło szanse moim dzieciom - przynajmniej na starcie. I o to mam czasem żal. Dziękuje jednak biologicznym Mamom, że mam moje dzieci - czasem lekko sponiewierane życiem ale mam! Dziękuję, że donosiły, urodziły a teraz one śpią sobie jeszcze w pokojach obok!
Ehhh przebrnęłam, uroniwszy łezkę ale przebrnęłam :)

Otoczenie, przedszkole, szkoła.
Jedną z moich najbardziej wyrazistych cech od małego była "prawdomówność" - pamiętam jak moja mama po kolejnej awanturze w szkole "bo zawsze musiałam powiedzieć co myślę" - nie ważne komu, czy koleżance, szatniarce, nauczycielce czy Panu przejeżdżającemu na rowerze - próbowała mi tłumaczyć, że naprawdę czasem warto zamknąć gębę... Szczerze wam powiem, że nadal się tego uczę hahaha :) ale do brzegu. Ja po prostu uważam, że życie jest łatwiejsze jak mówisz prawdę - no taka się już urodziłam.
W przedszkolu powiedzieliśmy od razu, między innymi dlatego, że Czarodziej po pojawieniu się u nas otrzymał WWR (wczesne wspomaganie rozwoju) i realizowano mu je właśnie w przedszkolu. Nie wyobrażam sobie nie powiedzieć Paniom psycholog i pedagog z jakimi problemami będą się mierzyć. Uważam też, że geneza problemu jest najważniejsza do jego rozwiązania. To w jakim Czarodziej jest aktualnie miejscu z nauką i samym sobą utwierdza mnie, że zrobiłam dobrze, Panie wychowawczynie wykazały się ogromną współpracą z placówkami pobocznymi (poradniami psychologicznymi) i razem z nimi wykonały mega robotę.
A otoczenie? Wiedzą wszyscy. Nie wyobrażam sobie ukrywać nagłych pojawień się u nas dzieci :)
Nie, bo nie, bo według mnie to bezsensu :). Poza tym podczas starań o Czarodziejkę mój syn opowiedział wszystkim w przedszkolu, że będzie miał siostrzyczkę - że są takie Panie co nam jej szukają - na co koledzy go wyśmiali - toć Czarodziejowa Mama nie ma brzucha!
Dzień, w który wracaliśmy z Czarodziejką z Sądu, był przede wszystkim dniem Czarodzieja. Pierwszym miejscem, które "zaliczyliśmy" było przedszkole. Mój syn widząc nas, w końcu przekonał swoich kolegów, że nie wymyśla i siostrzyczka istnieje naprawdę. I jak sie później okazalo, w domu kazdego z kolegow tego dnia rodzice musieli opowiedziec jak to sie stalo ze w domu Czarodzieja znalazła sie siostrzyczka w taki a nie inny sposob :). Dla Mlodego bylo to niezwykle ważne i to jak się cieszył że inni widzą siostrę zapamiętamy na zawsze.

No dobra, kończę, lecę ogarniać szkodniki do przedszkola :).