Mój mały, prywatny szpital psychiatryczny

Nooooo... jak w tytule...
Po dołach nastąpiły góry :)

Niedługo minie rok od poznania Czarodziejka. Poznania twarzą w twarz, bo informacje, że istnieje mieliśmy sporo wcześniej.
Czarodziejek ruszył dupsko do góry i uznał, że może warto byłoby dać Matce trochę odpocząć od noszenia zajebiście nieforemnego, dużego dziecka. Rozwija się świetnie. Potrafi odbyć z nami taki dialog słowny, że umieramy ze śmiechu. Zaczyna manifestować swoją odrębność i pokazywać swój charakter - niestety wszelkie dane wskazują na to, że łatwiej nie będzie...
Obecnie nie mamy dużych problemów zdrowotnych, poza ciągłym katarem... a jak ma katar - to nie śpi. Qurf wszyscy inni z katarem śpią, ale on nie - w końcu jest facetem...

Za to ogromne postępy nastąpiły w zachowaniu Czarodzieja. Jak wspomniałam w tytule - szpital psychiatryczny - po ciężkiej, awanturniczej zimie, nastąpiła piękna, słoneczna wiosna!
Wyluzował emocjonalnie, nie złości się o wszystko a jeśli, to dosłownie chwileczkę. Nagle się okazało, że to co wredna Matka tak pie*****ła z uporem maniaka od miesięcy, całkiem się przydaje i w głowie Czarodzieja znalazło dla siebie miejsce. Ostatnio wieczorem czekając na swój ulubiony program "Doradca smaku" stwierdził: "wiesz Mamo, zrobię jedną stronę szlaczków, bo do Kucharza jeszcze trochę czasu"... Zonk... I co ja Matka biedna z tą informacją mam począć? Czy przyjdzie mi za nią zapłacić? Rozejrzałam się czy nie ma ukrytej kamery... nie było... Do dziś żyję w stresie... :)
Stwierdziłam, że pocieszę się tym co dobre, w końcu kiedyś to minie :)

Czarodziejka za to... diabelskie nasienie... wygadana, słodka, mega bystra ale niesłuchająca i niepokorna. Z uśmiechem na ustach mówi "Nie" a myśli "Wal się Stara!".

Także jak widać żyjemy normalnie, jak niejedna patologiczna, wielodzietna, polska rodzina :). Wczoraj miałam okazje z Młodziakami oczekiwać na zakończenie Judo Czarodzieja - współczuję ludziom, którzy musieli patrzeć na moją walkę z uciekającą dwójką i z samą sobą...
Myślę, że było im mnie szkoda - nie dziwie się, samej mnie mi było szkoda :).

Matka jak to Matka - chwilami zajechana, sfrustrowana... a za chwilę roni łezkę spoglądając na postępy swoich dzieci. (już wspominałam, że Szpital Psychiatryczny??? :) ).
Mamy swoje problemy ale czuję, że idziemy do przodu, jakoś, ale jednak do przodu - nawet jeśli chwilami musimy się cofnąć, to bilans wychodzi na plus.

Po co to piszę? Jak wiecie daleko nam do idealistycznego obrazu adopcji i znacie moje zdanie - to nie o to chodzi aby słodzić, bo rzadko kiedy w życiu tak bywa. Myślę jednak, że każdemu z nas zrobi dobrze, jak będziemy pisać nie tylko o tym co trudne ale i o małych sukcesach również.
Także delektuję się małymi sukcesami, spijam szampana i zbieram siły na później.
Czuwaj!!!

 :