Gdzie się zaczyna patologia?

Ano przy trzecim dziecku :)
Coraz częściej spotykam się z podejściem, że utrzymać/wychować na "odpowiednim" poziomie dzieci to człowiek jest w stanie mając jedynaka albo co najwyżej dwójkę dzieci, więcej to ma już tylko nieodpowiedzialna patologia, która chyba normalnie nie zdaje sobie sprawy, ile kosztuje dziecko :).
Szkoda, że ludzie po prostu nie potrafią przyznać, że trójka dzieci to wyrzeczenie, to zmęczenie, to ogromna logistyka i przez jakiś czas duże poświęcenie czy rezygnacja z wielu własnych przyjemności i to właśnie wygoda czy strach wielokrotnie powoduje, że ludzie nie decydują się na kolejne dzieci. Znam niewielu, którzy potrafią przyznać to wprost.
Paradoks polega na tym, że to właśnie ci, co mają naprawdę duże finansowe możliwości i których naprawdę na to stać, zasłaniają się odpowiednią ilością pieniędzy na wychowanie.
A dla mnie magiczne słowo to Czas! Czas który możesz dla dzieci poświęcić...

Nie wyobrażam sobie aby mieć jedynaka - znam paru, może więc dlatego :) ... dwójka to rzeczywiście absolutna dla mnie norma i konieczność, chociażby po to, aby dźwigać moje humory we dwoje na starość :) - naprawdę łatwiej to robić wraz z rodzeństwem, wiem, bo mam siostrę :). A przy trójce to nawet jak się jedno obrazi to pozostała dwójka na kawę wpadnie :).
A teraz poważnie. Kurde nastały czasy, że okazuje się, że aby posiadać dzieci to trzeba mieć co najmniej  do tego miliony. Całe szczęście, że moi rodzice tak nie kombinowali bo miałabym marne szanse na żywot. W czwórkę w dwóch pokojach i ślepej kuchni? To normalnie nieludzkie, a mój mąż mieszkał z dwoma braćmi w jednym pokoju.... jakimś dziwnym trafem wyszli na ludzi i radzą sobie świetnie w życiu. A ich 5 osobowa rodzina na wsi była naprawdę najmniej liczną.
Dziś się okazuje, że dzieciom należy dać bezwzględnie wszystko - najlepiej już tak od 4-5 roku życia - języki, 5 sportów, trzy zajęcia rozwijające intelekt co by tylko na podwórko nie wyszły nawiązywać relacje, uczyć się kompromisów czy obcowania w grupie. O wymyślaniu zabaw nie wspomnę i szukaniu sobie zajęcia czy graniu w piłkę .... za darmo!
Wkurzam się i nie zgadzam się na to, dzieciom absolutnie nie należy dawać wszystkiego, chyba że wszystko to uwaga, miłość czy czas. Czy jak dostanie buty za 100 a nie za 300 zł będzie miało traumę z dzieciństwa? Czy jak spędzi popołudnie z Rodzicami i rodzeństwem zamiast na zajęciach rozwijających to "nigdzie nie dojdzie", czy jak pójdzie do szkoły za rogiem z kolegami z podwórka to zabiorę mu szansę na lepszy "start"? Czy jak powiem mu, że nie kupię mu czegoś, bo nie mam na to pieniędzy i wszystko kosztuje to przedstawię mu świat innym niż naprawdę jest?

Są badania udowadniające, że dzielenie pokoju w dzieciństwie wpływa w przyszłości na umiejętność współpracy i współżycia z innymi. Że wspólny pokój w dzieciństwie uczy kompromisów i pogodzenia się z koniecznością dzielenia z innymi. Że uczy empatii, zrozumienia.
Że na powodzenie i sukces w dorosłym życiu nie tylko wpływają nabrane umiejętności ale głównie charakter, upartość czy odpowiednie wpojone wartości.

Kurde... nie zgadzam się na taki świat... to powariowało i stanęło na głowie.
Czemu tak mało słyszę o tym, że ktoś chciałby wychować po prostu dobrego, szczęśliwego człowieka, pełnego empatii i szacunku do innych?