Opieka po adopcji!

Według mnie słabością istniejącego systemu dot. adopcji jest zbyt mała opieka po - dla rodzin u których już jest dziecko. Prawnie przez parę miesięcy nie jest jeszcze ich ale mają powierzoną pieczę - czyli dziecko przebywa w miejscu zamieszkania przyszłych rodziców czekając na zakończenie procedur adopcyjnych.

Kurs i zderzenie z rzeczywistością po - to dwie rożne sprawy. Wtedy nagle wszystko to, czego się nauczyliśmy próbujemy zamienić w praktykę. Bywa bardzo trudno. W okresie pre-adopcji jest spotkanie z Ośrodkiem na którym badane są nawiązane przez ten okres więzi, jest rozmowa ale system nie przewiduje więcej takich spotkań o ile nie ma niepokojących objawów. My Matki z kolei, mam wrażenie, że w większości boimy się jednak mówić o tych trudnościach, które napotykamy, w obawie, że zostanie to negatywnie odebrane albo doprowadzi do utraty zaufania wobec nas czy nie daj Boże problemów z procedurą, bo sobie nie radzimy, bo pokażemy własną słabość...a nikt nie lubi okazywać słabości. My, jako rodzina mieliśmy zawsze dobry kontakt z Ośrodkiem i naszymi Opiekunami - podkreślam to tu niejednokrotnie - wiem jednak, że są rodziny, które nie są tak otwarte i z własnymi problemami zamykają się w domu.
Myślę, że dużo Matek mierzy się z oczekiwaniami a potem z realiami, które je dotykają. Nie mamy hormonów w ciąży, które przygotowują nas jak inne Mamy do macierzyństwa, nie czujemy wiele miesięcy naszego dziecka pod sercem. Możemy tylko te doznania sobie wizualizować. Facet dziecka tak czy tak nie rodzi.
Od Nas - kobiet - oczekuje się w adopcji więcej. Już nie będę dyskutować, że w ogóle w życiu od kobiet wymaga się więcej, bo nie czas i nie miejsce :) - to temat na osobny post :).
Przy każdym z naszym procesów, to mnie wrzucano od razu na głęboką wodę dając dziecko, każąc je od razu nakarmić, wykąpać czy (o zgrozo!) uśpić - facet może poczekać na moment aż będzie gotowy, aż będzie się czuł komfortowo... W momencie, gdy to facet przejmuje pałeczkę jest to odbierane z dozą niepewności, czy z kobietą jest wszystko w porządku.

Na pewno są takie Rodziny, co jak w masło wchodzą od pierwszego dnia, w którym zamieszka z nimi dziecko ale co z takimi, które muszą się z tym oswoić? O depresji po-adopcyjnej niewspominając - jestem pewna, że i taki syndrom istnieje. Jeśli nie otrzymają wtedy mocnego wsparcia od kogoś kto to przeżył, kto to zrozumie nie oceniając, to może skończyć się źle. Stają się wtedy ofiarą systemu dostając na całe życie łatkę, że nie zaakceptowały swojego dziecka... Co gorsza muszą z tym dalej żyć... Drżę do dzisiaj, jak potoczyłoby się moje życie, gdybyśmy nie wspierali siebie nawzajem, gdyby mój mąż nie był tak cierpliwy a ja tak zawzięta... Często dlatego mówię innym z jakimi emocjami dla mnie wiązała się adopcja - nie po to aby podkreślać jacy "dzielni" jesteśmy dziś ale po to aby pokazywać, że to nie jest łatwy proces i lepiej wiedzieć o tym od początku.

Druga adopcja to pikuś w stosunku do pierwszej - o adopcji niemowlaka w stosunku do dziecka starszego jakim był Czarodziej nie wspomnę - oczekiwania przy drugim procesie stają się mocno realne, dzięki temu co przeżyło się przy pierwszym procesie. Dla mnie to były emocjonalne wakacje :). Nic nie zahartuje cię bardziej, żadna podana na tacy wiedza - jak doświadczenie.
W chwilach jednak, kiedy słyszę o nieudanych procesach przypominam sobie, jak ciężkie pierwsze miesiące miałam z Czarodziejem. Z moim Czarodziejem!
Jak bolało mnie to, że on mnie nie potrzebuje, nie słucha, nie zależy mu na kontakcie ze mną i że ja nie czuję ciągłej euforii związanej z posiadaniem dziecka, na które przecież tak długo czekałam. Jak dużo rozczarowań sobą - sama sobie serwowałam. Wtedy życie ratował mi mój Mąż, który dawał mi chwilę odskoczni, wolnego i wciąż ładował we mnie poczucie, że mam prawo tak czuć i że nie mogę robić sama sobie ciśnienia bo zwariuję... Jak wiele zyskiwałam wtedy dzięki jego spokojowi i jego pewności, że dam radę. Kiedy ja podczas cięższych chwil zaczynałam w siebie wątpić, on nawet nigdy nie zaczął. Kurcze, muszę sobie o tym częściej przypominać, szczególnie wtedy, kiedy doprowadza mnie swoim spokojem do szewskiej pasji :).  Chciałabym wtedy poznać rodziców po, którzy opowiedzieliby mi i takie historie a nie tylko te, w których od początku wszystko gra. Uważam, że przez cały czas na kursie powinna być obecna choć jedna rodzina po - bo nic nas samych bardziej nie niszczy niż oczekiwania wobec samego siebie, które czasem tak ciężko spełnić. Do każdego ważnego procesu w życiu potrzeba czasu - w adopcji tak samo. Tylko trzeba umieć go sobie dać.