Hmmm... nie wiem jaki nadać tytuł :D - będzie bez!

Niesamowite jak szybko poczułam - jako Rodzic dziecka w dużym stopniu już ogarniętego - wygodę związaną z opieką nad dzieckiem 2-letnim.
Czarodziej wchodzi już w okres chyba najlepszy i najczulszy dla Rodzica. Skontaktować się ze mną już potrafi, jak i pokazać czego potrzebuje, rozumie co do Niego mówię i czego Ja oczekuję, a jednocześnie jeszcze Nas potrzebuje, naszej miłości i czułości, co cieszy przeogromnie Jego Rodziców. Za 3-4 lata będzie "Mama! nie całuj!!!"
Jak we wcześniejszych postach pisałam, mój komfort życia odkąd Młody gada, wzrósł niesamowicie. Jestem zachwycona i uważam, że dwa lata rozpoczynają jeden z najlepszych okresów, ogromnie satysfakcjonujący dla Rodzica. Jestem zachwycona, jak bardzo Czarodziej chce naszej miłości, przytulania, całowania - gdy czytam wcześniejsze posty, to nie mogę uwierzyć, że czas potrafi tak leczyć.
3-4 miesiące temu szarpał się ze mną jeszcze, gdy go przytulałam, teraz sam to wymusza! Poza tym nagle się okazało, że rozumie wszystko. Dziś zapytałam mojego męża "Gdzie jest moja komórka?" a Czarodziej już z drugiego końca chaty mi ją przyniósł :) - jestem zachwycona jaki jest bystry!!! Ach :)



Temat w mojej głowie powstał po rozmowie z Kuzynem, który od tygodnia ma dziecię. I jak to mówi ... łatwo nie jest :) Mała ładnie je, śpi, jest śliczna, ale ... w wolnym czasie się awanturuje :) I bądź tu człowieku mądry i domyśl się dlaczego...? Nie zazdroszczę, niestety są teraz na tym etapie, na którym my byliśmy 10 miesięcy temu - muszą się Malutkiej nauczyć. Trzymam za Was kciuki i wierzę w Was :)

Z mojej perspektywy życie z dwulatkiem jest łatwiejsze, bardziej zrozumiałe niż życie z niemowlęciem. Nie mówię o problemach związanych z danym wiekiem, tylko dotykam tematów związanych ze znajomością własnego dziecka, z czytaniem Jego przekazów.Tak! Tylko że to tak wygląda z mojej perspektywy - Matki, która nie miała niemowlęcia, więc co ja tak naprawdę o tym wiem... Nic! Mogę tylko se podywagować!
Więc se podywaguję :)
W dodatku prawda jest taka, że Czarodziej trafił do Nas jako dziecko ułożone, z nawykami Nam odpowiadającymi. Gdyby tak nie było, to te 15 miesięcy, które spędził bez Nas, doprowadziłoby mnie pewnie do szału i mówiłabym wtedy jak bardzo żałuje, że nie trafił do Nas jako niemowlę...także jak zwykle, punkt widzenia zmienia się od punktu siedzenia.

Zaczęłam się też przy tej okazji zastanawiać, czy czuję stratę emocjonalną związaną z tym, że ominął mnie ten etap macierzyństwa i ... Nie. Jestem całkowicie pogodzona z brakiem ciąży, tych pierwszych odczuć, które ma wtedy kobiety, pierwszych ruchów dziecka, fotek na usg...
Ale myślę, że jestem w mniejszości, że wiele kobiet przystępujących do adopcji odczuwa tego stratę. Może Ja mam mały instynkt macierzyński ...

Dla mnie jednak ważne było, aby dziecko było zdrowe, a o roczniaku coś już można powiedzieć. Niemowlę, to dla mnie zbyt czysta karta. Co nie oznacza, że gdyby okazało się, że jest dziecko z wiadomą przeszłością np. od małoletniej Matki, czy z rodziny wielodzietnej niemogącej się dzieckiem zająć, z ciąży bez patologii, to bym się nie zdecydowała...
Hmmm...Co temat - to temat rzeka :)

p.s. wiem, że najlepiej być Rodzicem od samego początku, niestety My - Rodzice adopcyjni, często musimy dokonać wyboru od jakiego momentu z dzieckiem być "chcemy". Musimy mieć też świadomość tego, że to los bądź inny człowiek o tym zdecyduje. Dlatego temat jest trochę swego rodzaju dywagacją. Matkom biologicznym na pewno ciężko to sobie w ogóle wyobrazić.