No więc jak to jest z tymi granicami?

Szkoła dla Rodziców... na razie mam mieszane uczucia co do mojej obecności tam.
Nie ma tam niczego nowego, czego bym już nie wiedziała i nie stosowała. Teorie to my doskonale znamy, problemy wynikają u nas raczej ze zmęczenia, nerwów czy ogromnych emocji i natłoku krzyków, kłótni, energii oraz zbyt małej różnicy wieku między dziećmi, co powoduje, że czasem po prostu nie jesteśmy w stanie w pełni zadbać o potrzeby każdego z nich osobno.
Każde z moich dzieci, gdy jest samo z opiekunem jest cudowne, grzeczne, układne - razem tworzą jednak taką mieszankę wybuchową, że naprawdę czasami ciężko to dźwignąć... I po środku tych ich kłótni,emocji, wymagań, stoi taki biedny ludek jak ja, którego ciśnienie chwilami dochodzi do 200.
Chodzę więc tak sobie po takich kursach i oczekuję, że znajdę złoty środek na moje dzieci... ;)

Wniosek, który jednak mam po tych spotkaniach to taki, że najczęściej ludzie, którzy tam przychodzą mają problem nie z dzieckiem ale z ... partnerem. Bardzo silnie widać, że ich problemy z dziećmi wynikają z tego, że jeden rodzic usiłuje coś przeforsować, być konsekwentnym a drugi bardzo mocno mu to psuje np. mama zakazuje synkowi grać w tygodniu w gry, po czym do domu wraca tata i siada i gra w gry syna, albo dziecko z pierwszego małżeństwa taty może więcej niż inne w rodzinie...
Przykładami są tutaj tatusiowie nie dlatego, że coś do tatusiów mam ale dlatego że na spotkanie przybyły po prostu mamy - dla mnie bez szans na sukces, dopóki obok na takim spotkaniu nie siedzi też jednak ten drugi partner.
Nawet więc jeśli, któreś z nich chce dobrze, niestety brak jednolitego spojrzenia i traktowania zawsze to zniweczy. I to chyba takie najlepsze podsumowanie z czego wynika większość problemów z dziećmi.

Było nas sporo, z 20 osób - począwszy od standardowych rodzin,  poprzez rodziny patchworkowe, po rozwodach, jedna Babcia która zajęła się wnukiem i ja-adopcyjna mama.
Jestem zawsze zwolennikiem takich spotkań bo nawet jeśli nie wprost to zawsze coś z tego się wyniesie, czy to świadomość własnych błędów, czy podpowiedzi rozwiązań danych problemów czy choćby utwierdzenie się w tym, że to co robisz jest potrzebne.

Wczoraj omawialiśmy granice przede wszystkim własne ale i te, które stawiamy naszym dzieciom. Często niestety tych granic brak i już kilkulatkowie potrafią dyskutować, wymagać od rodziców jak na równi. Ja mimo wszystko nie jestem zwolennikiem aż takiego równouprawnienia.
Rodzic to jednak rodzic. Są tematy, w których możemy dyskutować, ale są i takie które powinny być bezdyskusyjne (przede wszystkim te dotyczące wartości - co jest dobre a co złe, co wolno a co nie). Uważam też, że dzieci powinny mieć obowiązki - stosowne do wieku a rodzic powinien też dbać o własne granice i o to, aby dzieci je zauważały i szanowały.
Wczoraj dosyć mocno wstrząsnął mną przykład, który akurat opowiedział jeden tata - żona jego weszła w "układ" z 11-latką, że ma sprzątać swój pokój, w zamian za to mama ręcznie doszorowywać będzie jej białe skarpety... Efekt był taki, że młoda zasuwała na skarpetach gdzie chciała nie patrząc na to jak będą wyglądać, bo to nie był jej problem, sprzątała pokój po swojemu a matka wieczorami klęczała nad miską i jechała ze skarpetami... Mnie to poraziło, moje dzieci zasuwałyby w szarych albo brudnych skarpetach...

Stawianie i utrzymywanie granic jest bardzo ciężkie, a kiedy dochodzi do tego zmęczenie, brak czasu dla siebie czy problemy własne - jest jeszcze cięższe. Wychodzi jednak na to, że jest bezwzględnie konieczne. A jakie granice i obowiązki mają wasze dzieci?

U nas starszak ma: rozpakowywanie zmywarki, karmienie kota, sprzątanie swojego pokoju, dbanie o lekcje i czytanie. Bez problemu nakłada sobie przygotowane dania (np. zupy, drugie dania, zrobi też sobie proste posiłki - kanapki czy np. jogurty z owocami, podgrzeje napoje).
Młodziaki - rozpakowywanie zmywarki oraz sprzątanie pokoju i rzeczy, które poroznosiły po domu. Każde z trójcy, gdy nabrudzi, porozlewa (np. gdy pomimo tego, że z uporem manniaka proszę, aby napoje stały na stole i żeby nie było z nimi łażenia) musi to po sobie posprzątać.
Rozkładają talerze, kubki do posiłków a potem po zjedzeniu to odnoszą do kuchni, rozpakowują pralkę i pomagają w rozwieszaniu prania, brudne ciuchy po zdjęciu z siebie do tej pralki pakują bądź układają przed pralką - oczywiście nie raz muszę chodzić i jęczeć, że "gniazdo zdjęte z tyłka" leży gdziekolwiek a nie pod pralką i oczywiście, że nie wygląda to tak, że nie muszę przypominać i pilnować, aby to wszystko było zrobione. Staram się jednak ich w tym nie wyręczać, mimo że nie raz mam pokusę aby szybko zrobić to samemu.
Dobrze jest jednak, gdy dzieci mają świadomość, że w domu wszystko nie robi się samo, że wszystko wymaga pracy i za ten dom jednak odpowiedzialni są wszyscy a nie tylko rodzice. 
I przede wszystkim, że rodzice to też ludzie!

I tymże pozytywnym akcentem życzę wszystkim miłego weekendu :)