Co nam pisane jest...

Ludzie, którzy mnie znają z młodzieńczych lat i nagle dowiadują się, że mam trójkę dzieci, przeżywają lekki szok...
W takiej chwili sama często zastanawiam się, jak to się stało, że ja te dzieci mam i to w dodatku w takiej ilości?
Okazją do refleksji była 70-tka mojego Ojca i obecność na niej Ciotki, której nie widziałam 10 lat. Czyli od momentu, kiedy byłam niepokorna, zawsze mówiąca prawdę (ponosząc tego czasem dotkliwe konsekwencje), przeklinałam, lubiłam stawiać na swoim i mieć rację.
Cóż mam tu dodać - oczywiście wszystkie te cechy nadal są na swoim miejscu - myślę, że moi przyjaciele to potwierdzą - ich natężenie osiągnęło jednak poziom bezpieczny dla środowiska. (mam nadzieję :) )

Patrzyłam na Jej zdziwienie z zastałej sytuacji i przypomniałam sobie, jak to nie wierzyła, że ze mnie cokolwiek będzie. No bo kolejny chłopak, kolejny rzucony bo nie taki, na hop-siup wybrane studia (co by się za wiele nie uczyć a odpowiadało charakterologicznie), uwielbienie do spotykania się i imprezowania z ludźmi, skłonność do bycia zawsze i wszędzie - ale raczej na swoich zasadach.

No i potem poznałam Jego - chłopa ze wsi, nieśmiały, cichy - a ja jak zwykle głośna i niejednokrotnie bezczelna. No i to co wcześniej nie zgrywało, tu zagrało od razu - choć gdybym ja się za Niego nie wzięła... :)
Potem moje problemy zdrowotne i wychodzące obciążenia i decyzja (z którą nie wiem czemu żyłam w podświadomości od lat) nie będę mieć swoich dzieci - adoptuję. Jak wiecie z historii bloga, po zastanowieniu się, mój jeszcze wtedy chłopak stwierdził, że "nie ważne jak - ważne że ze mną".
Po latach stwierdzam, że On za normalny to też chyba nie jest, skoro takiego raptusa i emocjonalnego adhd-owca wybrał do wspólnego życia.
Dalszą część już znacie.

I powiedzcie mi, jak to jest możliwe, że kogoś, kto wydawałoby się nie nadaje się do życia we dwoje (a co dopiero w 5) spotyka taka historia? Przeznaczenie? Los?
Nie wiem czy będzie miał odwagę wypowiedzieć się tu ktoś z moich przyjaciół (nie obrażę się :) jak bardzo ja nie rokowałam w jakimkolwiek temacie związanym z rodziną, stabilizacją czy obowiązkami na "wysokim poziomie".
Ale skoro mi się udało, to myślę, że może udać się każdemu. Bo nie ważne jakie masz cechy, ważne jaką masz motywację, jak bardzo chcesz. Potem wszystko samo się układa. Raz lżej - raz ciężej.
Teraz są cięższe chwile ale idzie wiosna i już dostaję wiatru w żagle - za chwilę Czarodziejek zacznie chodzić i skończy się dźwiganie 13-kg kolosa! Życie od razu będzie łatwiejsze.
Moje cechy się nie zmieniły ale okazało się, że one mogą pomóc w ogarnianiu tej szarańczy, mogą ewoluować w stronę, która pomaga a nie przeszkadza ogarniać to wszystko. Jak się dobrze zorganizujesz to i czas na spotkania znajdziesz! A jak nie - to jest też w końcu Fejs hahahahahha :)

Jeśli się więc boisz czy dasz radę, czy OA cię zaakceptuje pomyśl wtedy o mnie - nawet takim ludziom dzieci "dają" :).

P.S. W tej chwili uwielbiam przytaczać cytat mojej siostry patrzącej na dwójkę swoich dzieci - "Pomyśleć kurwa, że chciałam tylko psa" :)