Mam nadzieję, że najcięższe już za nami!

Koszmarny okres za nami.
Chyba pod każdym względem.

Czarodziejek okazał się niezłym ancymonem nocnym i nie wiem czy rzeczywiście jest "najcięższy" z moich dzieci, czy po prostu fakt, że jest ich już trójka - mi nie pomaga :).
Pod koniec sierpnia wróciliśmy z wakacji z nad morza i najpierw rozpoczęły się problemy medyczne z Czarodziejką - cyklicznie, co parę dni w nocy (koło godz. 3-4) zaczynała wymiotować i potem ból brzucha, biegunki i tak kilka dni. Potem na parę dni wracała do normy i od nowa. Staliśmy się najczęstszym "klientem" naszej przychodni a strach o Małą spędzał mi sen z powiek. Miałam wymiotujące dziecko nocą i ciągle budzącego się niemowlaka. Dramat. Czarodziejek potrafił nie spać już od 1 w nocy a normą było od 4.
Niepewność, lądowania na pogotowiu, coraz to nowe badania Czarodziejki trwały 5 tygodni. W końcu trafiliśmy do super gastroenterologa, który nas odrobaczył... Problem uspokoił się prawie 6 tygodni temu już, więc albo załapała mega wirusa albo naprawdę tak rozrabiały robaki. Po Czarodziejce rozchorował się Tata - powikłania po grypie doprowadziły nas do przedłużającego się zapalenia płuc (5 tygodni spędził w domu na antybiotyku), w między czasie Czarodziejka podłapała Bostonkę, Czarodziejek - zapalenie oskrzeli, Ja - anginę a Czarodziej jakiegoś jelitowego wirusa. Wierzcie mi, że zaczęłam się już poważnie zastanawiać nad porozdzielaniem nas po rodzinie, bo ciągle ktoś kogoś zarażał. Gdyby nie najlepsza Czarodziejowa Babcia to chyba bym padła z wycieńczenia. Pomaga nam non stop odkąd jesteśmy w piątkę.

Ale pewnie was najbardziej interesuje jak postępy z Czarodziejkiem? Znacie mnie, nie będę słodzić... Jest (a myślę że było) ciężko. Ciężko - bo doszło nam kolejne małe dziecko, ciężko - bo Czarodziejek naprawdę (pomimo wesołej buźki) jest mega ciężki w nocy ... Jak już pisałam - przez chwilę myślałam, że mnie wykończy. Dwa tygodnie temu zabrałam mu w końcu w akcie desperacji jedną drzemkę w dzień i sporo się poprawiło, lepsze noce to lepsze kontakty :). Jak się teraz budzi to choć od 6 a nie 4... Od 6-7 na dwie nogi wskakuje również Czarodziejka i demonstruje wszystkim w chacie, że wstała - tym swoim zakopiańskim zaśpiewem - wierzcie mi, można się załamać jak ci od 1 albo 4 nie śpi jedno i jak już je ogarniesz, wstaje reszta...

Co jest najcięższe? Z pewnością różnica wieku...no i ilość chyba :). A do tego te choroby zamykające nas w domu. Masakra, nawet mi się pisać nie chciało, bo co ja mogę tu miłego napisać.
Na pewno pomaga nam to, że Czarodziejek jest coraz starszy i kontakt z nim jest coraz lepszy i widać, że łapiemy coraz większy wspólny flow. Niestety muszę was znowu rozczarować, ja jak to zwykle u mnie bywa stopniowo się oswajam, zbliżam do mojego kolejnego dziecka. Ja to chyba naprawdę jestem jakimś mega trepem...
Młody zaczął się czołgać więc mam go wszędzie :) do tego wyszły dwa zęby - także we wszystkim robimy postępy :).

Cudowne jest to jak moje pozostałe dzieci naturalnie go zaakceptowały, bez zazdrości, bez rywalizacji, przyjęły jak swojego :).