Czasem warto dostać szmatą w pysk...

:) tak tylko symbolicznie ale jednak... :)

Im więcej czasu mija, tym bardziej mam przeświadczenie, że trochę przypanikowałam z Czarodziejką - nie żeby się nic nie działo, ale z tym RAD-em to chyba trochę przegięłam.
Myślę, że odzywają nam się u niej traumy, strachy, przeżycia, jest mądra i coraz bardziej świadoma i myślę, że pewne rzeczy będą wychodzić i trzeba będzie je po prostu przerabiać - na bieżąco, modyfikując przede wszystkim własne postępowanie.
Czarodziejska trauma praktycznie nie rzutuje już na nasze życie (choć 4 lata to był hardcore :D i zobaczymy co się jednak wydarzy w okresie dojrzewania...), myślę więc, że i tu praca nas uratuje. Plan diagnostyki realizuję jak najbardziej - Poradnia pedagogiczno-psychologiczna i Poradnia dla dzieci ado - bo będę jeszcze lepiej wiedzieć co i jak robić, zresztą to, że teraz jest lepiej nie wyklucza kolejnych alarmów więc warto otworzyć sobie odpowiednie drzwi.

Pamiętam, że gdy trafiliśmy tam 1,5 roku temu z Czarodziejem i po całej jego diagnostyce, podczas wizyty końcowej u Pani psychiatry rozmawialiśmy o stanie naszej rodziny - ilość itd :) , w rozmowie wyszło w jakim wieku mamy dzieci (wtedy prawie roczny Czarodziejek, prawie dwuletnia Czarodziejka i prawie siedmioletni Czarodziej), zaczęliśmy opowiadać o zmęczeniu i o tym jak rozłożone są siły (na dzieci) w naszym domu - dużo energii wtedy szło w Czarodzieja, w końcu Maluchy były małe, mniej wymagające emocjonalnie... Wyszliśmy stamtąd dostając prosto w pysk, że mamy się ogarnąć i pozmieniać rozłożenie sił, w końcu w Czarodzieja wpompowaliśmy już tyle, że teraz tylko już możemy patrzeć co się będzie działo a na życie Maluchów mamy jeszcze realny wpływ bo do 3 r. ż. praca czyni największe cuda.
Jakkolwiek by to banalnie nie zabrzmiało - tamtego dnia zmieniło się nasze życie. Wróciliśmy do domu z szeroko otwartymi oczami i wdrożyliśmy od razu rady Pani Doktor. Warto słuchać innych, którzy spojrzą na nas ze zdrowym dystansem (ze zdrowym zaznaczam :) ) bo czasami mogą dojrzeć coś, czego my nie widzimy przez nasze emocje czy zwykłe zmęczenie.

Ale wracając do Czarodziejki... Poprawę zachowania mamy w 90% - bez klejenia się (rozmawialiśmy długo, do kogo można się przytulać i jak długo, dla obcych proponujemy piątkę/ żółwika, ciociom - buziaka w policzek ale bez uwieszania się na nich), uspokoiła się - nie robi na złość, nie kradnie, nie ucieka, ładnie przestrzega zasad - z dziecka, które leciało pod samochód, nagle chodzi przy mnie, nie ucieka, może iść przy wózku i nie muszę umierać ze strachu, że ni z gruchy ni z pietruchy rzuci się na jezdnie. Była nie do powstrzymania, jeśli chciała robić coś na równi np. z Czarodziejem a teraz jeśli powiem, że czegoś nie może (np iść za nim na piętro domu) nie pójdzie, usiądzie na schodach i będzie czekać ale nie pójdzie - jeszcze kilka tygodni temu z uśmiechem Czarodziejki robiłaby swoje. Nauczyliśmy się też ją "rozładowywać" i to robi mega dobrą robotę. Każde NIE bierzemy najpierw żartem i w 90% to się naprawdę sprawdza i to ona odpuszcza i robi to, o co prosimy.
Jesteśmy ciągle razem choć dziś poszła na 1 dzień do przedszkola - nie mogę też całkowicie odseparować jej od dzieci. Była spięta i nie chciała wejść, choć w domu twierdziła, że chce iść. Trochę się denerwuję jak spędzi tam ten dzień...

Ale żeby nie było idealnie Czarodziejek zaczyna dokazywać :D hahahahaha ucieka, rozrabia... równowaga musi być :).

A oto parę kadrów z naszych ostatnich tygodni :).