Anonimowość...

"Podziwiam" rodziców adopcyjnych, którzy planują zachować kwestię adopcji tylko dla siebie. Dla nas niewykonalne.

W ostatnim czasie zauważyłam, że fakt iż jesteśmy nieszablonową rodziną, dosyć szybko roznosi się po ludziach. W jednym kompleksie przedszkolno - szkolnym mamy już w tym momencie "osadzoną" dwójkę dzieci.
O sytuacji Czarodzieja nauczycielki wiedziały od pierwszego roku przedszkola, dlatego że taka była potrzeba. Ciągła praca i współpraca na wielu płaszczyznach nie mogłyby odnieść sukcesu, gdybym zatajała istotne szczegóły z życia Czarodzieja.
W przypadku Czarodziejki kompletnie nie ma powodu, aby wchodzić w szczegóły na temat początków naszej znajomości, bo to po prostu nic nie wnosi. Na razie nie mamy żadnych problemów.
Mieszkamy jednak na dzielnicy, gdzie każdy kogoś zna, bo: ktoś z kimś chodził do przedszkola, ktoś z kimś do szkoły, ktoś był czyimś sąsiadem itd i w taki o to sposób okazuje się, że ludzie wiedzą o nas więcej niż mi się wydaje.
Najbardziej zaskakującą sytuacją były słowa mamy dziecka z przedszkola Czarodziejki: "A to wy! tyle o was słyszałam, jesteście niesamowici" itd czyli standard adopcyjny - jesteśmy piękni, wspaniali, cudowni, najlepsi, wyjątkowi itd :) - zawsze wtedy odpowiadam, że poproszę medal z buraka, pomnik i miesięcznicę, bo tłumaczenie, że żadne z nas wyjątkowe stwory, nic nie daje - chyba trzeba mnie po prostu poznać, aby zauważyć, że nie jestem: ani wyjątkowa, wspaniała, piękna, cudowna czy najlepsza.
W szkole, w pierwszej klasie - wieści o Czarodzieju, że jest adoptowany, również się szybko rozeszły, troszeczkę poza moją świadomością. Jedna z Mam mnie ostatnio oświeciła nazywając - ku mojemu zaskoczeniu Czarodzieja - Czarodziejem! - (oznaczono nas pod wywiadem z radia, gdzie opowiadaliśmy o Czarodziejach i tak już poszło w świat - adopcji nie ukrywamy, z blogiem się jednak nie wychylamy...). Jak to podsumowała ta mama" "Wiesz ludzie plotkują, rozniosło się".

I teraz powstało we mnie pytanie: Jak mi z tym? Czy mi z tym źle?
Nie... Nigdy nie ukrywałam, w jaki sposób powstała nasza rodzina, czasem jednak, im dzieci starsze, tym bardziej obawiam się, że może to rzutować na spojrzenie innych na nie.
Niemniej jednak, prawda jest jaka jest i jest to ogromna część naszego życia.
Nie uchronię ich przed wszystkim.
Czasem boję się też, że jak jest dobrze, to każdego to "zachwyca" a jak będzie źle, to nagle każdy znajdzie wytłumaczenie faktu adopcji na niewłaściwe zachowanie...nie dojrzewanie, nie charakter, nie relacje - a adopcja, geny itd...
Czy mogę coś z tym zrobić? Chyba tylko oswajać z tym tematem innych ludzi, myślę że tylko wtedy adopcja nie będzie przesłaniać im spojrzenia na moje dzieci. Mam taką nadzieje.

Pozdrawiam znanych i nieznanych, co nas czytają :)