Telefon zadzwonił po raz trzeci...

Tak, dobrze czytacie...
I to taki telefon, na który przyznam się szczerze nie czekaliśmy...

Przedziwne uczucie, kiedy wyświetla ci się "Ośrodek Adopcyjny" na blacie telefonu a ty jedyne co podejrzewasz to to, że dzwonią może poprosić o jakiś wywiad, albo udział w drzwiach otwartych...
Życie jednak sprezentowało jednemu z naszych dzieci... rodzeństwo. Po odłożeniu telefonu czułam się jak po zobaczeniu dwóch kresek na teście (tzn. tak myślę, że tak się czułam, bo nigdy takich kresek u siebie nie widziałam :) ). Nie oszukujmy się jednak, to nie było uczucie szczęścia a raczej "wpadki".
Zadzwoniłam do Męża, który oczywiście był w delegacji i zaliczył mniej więcej takiego samego karpia jak ja chwilę wcześniej. Potem zadzwoniłam do Siostry i  Mamy... każda powiedziała mi tylko: "Nie usłyszysz od nas co powinnaś zrobić".

Cały wieczór pierwszego dnia po tej informacji to masakra... w głowie mega mętlik - Ludzie ja mam już roczniaka i 5-latka z pewnymi problemami wychowawczymi. Nie ma takiej opcji! Na trzecie dziecko? Na niemowlaka? Cholera jasna ja chciałabym jeszcze kiedyś wrócić do pracy, zakładałam, że zrobię to po macierzyńskim z Czarodziejką...
Noc do dupy - nieprzespana.

Rano budzę się i czuję lekkie wyrzuty sumienia, że nie chcemy go "wziąć"
(pozwólcie że potocznie będę mówić wziąć a nie adoptować, przysposobić itd).
Tłumaczę sobie, że to nie ja jestem za to odpowiedzialna i jeśli jedynym powodem dla którego mielibyśmy wziąć Młodego jest jakaś odpowiedzialność, no to nie, tak nie może być. Ja nie jestem za to odpowiedzialna - powtarzam to sobie i jakoś mija kolejny dzień. Idę spać.

Dzień trzeci - budzę się i czuję się już odpowiedzialna za tego "gówniarza", zaczynamy nieśmiało myśleć gdzie byśmy go położyli, jakie mamy opcje, jak dam radę z trójką w moim aucie, czy my jeszcze kiedyś pojedziemy na zagraniczne wakacje?
Zaczynam czytać fora matek wpisując w google hasło "trójka dzieci a praca" czy "jak to jest z trójką dzieci". Rodzina na nas patrzy i zaczyna do nich dochodzić, że z przedwczorajszego stanowczego "NIE" dziś niewiele zostało.
My patrzymy na siebie z mężem i śmiejemy się pod nosem, że byłyby jaja jakbyśmy mieli trójkę. W sumie On o tym zawsze marzył a Ja się zapierałam pukając w czoło "że po moim trupie" albo z "drugą żoną"... Czy go weźmiemy? Nie! - Oczywiście że nie! - On mówiąc to patrzy na mnie, ja na niego, śmiejemy się - ucinamy temat.

Dzień czwarty - parę miesięcy temu kupiliśmy większe mieszkanie, nie odebraliśmy go jeszcze, ale za 3-4 miesiące powinniśmy tam już mieszkać - w sumie to w piątkę byśmy się zmieścili, nie?
Czarodziej byłby z Czarodziejką w pokoju a Czarodziejek sam - bo młody, karmienie nocne... rozbudzałby resztę. Chciałbyś abyśmy go wzięli? - pyta Żona. Chciałbym ale nic ci nie narzucę, bo wiem że odpowiedzialność w większej części spadnie na Ciebie - mówi Mąż...

Dzień piąty - Ona patrzy na Niego - On na Nią i czują że "gówniarz" już jest ich rodziną! Jest bratem jednego z ich dzieci i ma tylko ich. Poza tym trójka dzieci jest przecież fajna! Żona znalazła wiele blogów Matek Trojaczków i wszyscy naprawdę się świetnie bawią. Jakby co założy kolejnego bloga, nie? :).
W przedszkolu na grze w piłkę siedzi z Matkami trójki dzieci, podpytuje i nieśmiało opowiada o swojej sytuacji. Czuje sie już z nimi czymś związana, jakby ich rozumie jak to jest mieć trójkę... Fakt... Żona nie wróci do pracy realnie przez dwa, trzy lata - ale czy to tak długo w przekroju życia? Pierwsze lata będzie ciężko... ale potem? Fajna taka zgraja... Poza tym chyba po coś kupili to większe mieszkanie, nie?

Powiem wam jedno - dla mnie to była najtrudniejsza decyzja w naszej adopcyjnej drodze.
Dla wielu adopcja jest szansą na jedno dziecko, coraz częściej jednak do adopcji ludzie podchodzą i drugi raz... Nigdy jednak nie pomyślałabym, że dla mnie adopcja będzie szansą na wielodzietną rodzinę :).

Czarodziejek urodził się miesiąc temu i od tego czasu o Nim wiemy, ale dopóki my nie byliśmy pewni i nie mieliśmy wiążących informacji z Ośrodka nie chciałam pisać tzn. nawet nie wiecie jak chciałam ale jeszcze nie mogłam :).
Wiedzieliśmy, że leży sam w szpitalu i musieliśmy to przełknąć - wszystkie moje dzieci leżały same w szpitalu przez 2-3 tygodnie ale wtedy ich nie znałam, więc serce nie bolało mnie tak jak tym razem.Aktualnie przebywa już w Rodzinie zastępczej. W ciągu najbliższych tygodni Mama powinna się zrzec, wtedy uprawomocnienie zrzeczenia, pełny wywiad Ośrodka i nasza kolejna rekwalifikacja!!!
Potem poznanie dziecka (realnie wg Ośrodka - maj), następnie złożenie dokumentów do Sądu... I kiedy piecza? Pewnie czerwiec, lipiec.
To, że mamy adoptowanych dwójkę dzieci, że jedno z tych dzieci to rodzeństwo Małego niestety nic nie ułatwia. Czekają nas kolejne miesiące oczekiwania na Młodego, kolejne procedury, testy itd...
A Młody będzie nadal w Rodzinie zastępczej - mimo że prawdziwą Rodzinę już ma ...