Dobre informacje :)

Jak wiecie ten rok był dla Nas bardzo ciężki, jeśli chodzi o zachowanie i rozwój Czarodzieja...
Czasem to aż mi się pisać nie chciało... Ciągłe wyciąganie konsekwencji z jego niedobrych zachowań sprawiało, że miałam wrażenie, że znęcamy się nad własnym dzieckiem. Wierzyliśmy jednak, że tylko tak możemy przełamać pewne zachowania i kiedyś w końcu coś pęknie...
Wszystko zaczęło się zmieniać przed wakacjami... Co prawda świrował nadal z jedzeniem ale nie odpuszczaliśmy więc i to przeszło. Słynną wśród rodziny była akcja, kiedy Czarodziej marudził, męczył, bawił się jedzeniem, rozlewał. Zabrałam mu je po uprzednim kilkakrotnym uprzedzeniu i powiedziałam, że następny posiłek dostanie wieczorem, za 3 godziny, skoro nie umie normalnie zjeść. Wróciłam do stołu, do gości i jadłam dalej swój obiad. Moje dziecko w spazmach stanęło koło mnie i darło się na cały głos, wyło że on jest głodny, że mam mu dać jeść... 15 minut spazmów... Wytrzymałam, dokończyłam swoje, choć wszystkim jedzenie stawało w gardle. Kolacje dostał o czasie, zjadł nawet wtedy zaległy obiad. Takie rozegranie ale w wersji "soft" :) zatosowały wcześniej też Panie w przedszkolu.

Teraz mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć że Młody dogonił rówieśników. Przybył do Nas z bardzo dużym odstawaniem od norm wiekowych, niemniej jednak z każdym kolejnym rokiem ten dystans się zmniejszał. Ostatnio można było określić, że jest ok. pół roku za rówieśnikami.

Wczoraj miałam okazje rozmawiać z wychowawczyniami w przedszkolu, logopedą i terapeutą od wczesnego wspomagania rozwoju (WWR). A teraz wnioski :)
- moje dziecko dorównało do rówieśników... baaaaa nawet jest w grupie najlepszych :)
- pierwszy wykonuje zadane prace podręcznikowe (wcześniej potrafił tylko nabazgrać i od razu odstawił książkę) a co ważniejsze robi je sam, nie musi go pilnować wychowawczyni. Wcześniej stała nad nim jedna z opiekunek i kontrolowała a druga ogarniała resztę dwudziestu dzieci... tak, jedna mojego - druga całą resztę... jak to słyszałam to płakać mi się chciało...
- Już kilkakrotnie był dyżurnym - zarządza dzieciakami, sprzątaniem itd i jest z tego powodu ogromnie dumny :)
- słucha co się do niego mówi i skupia się na tym. SKUPIA !!!
- bardzo dba o słabszą dziewczynkę u nich w grupie. Pomaga jej, pilnuje...
- maluje, rysuje, wykleja !!!
- nie boi się występów, uczestniczy we wszystkim co proponuje przedszkole, siedzi w pierwszym rzędzie i klaszcze, śmieje się wtedy, kiedy poleci żart, rozumie wszystko w punkt co się dzieje...
Wcześniej zostawał z Paniami kucharkami bo bał się tłumu, głośności, nie chodził na przedstawienia i nie uczestniczył też w tych, które organizowali. Stał w rogu wkładając całą rękę do buzi i bujał się na boki - najczęściej kończyło się tym, że lądował plącząc, przytulając się na moich kolanach.
- śpiewa, recytuje, inicjuje zabawy, zawiera przyjaźnie ale i walczy o swoje
- zrobił w rozwoju, zrozumieniu, zachowaniu - milowy krok. Opiekunki pierwszy raz obserwowały taki postęp!
- w domu mam kumpla, niesamowitego przytulaka i bardzo rozumnego, pomocnego kolesia.

Każdego dnia bałam się, że już zawsze będziemy gonić króliczka, że zawsze będziemy troszkę do tyłu. Pogodziłam się z tym ale i tak martwiłam. Po tym, co usłyszałam wczoraj, mogę tym, którzy na moje działania pukali się w czoło (jeżdżenie do poznańskiej poradni, wdrożenie wczesnego wspomagania rozwoju i integracji sensorycznej metodą Sherborn, terapeuty, logopedy, wnikanie, analizowanie i przyczepianie się do tego, co być może dla innych "jest normalne") powiedzieć, że to dzięki Nam, dzięki mojej upartości, nie uginaniu się, nie zawierania kompromisów w tej kwestii - jesteśmy w tym miejscu teraz! Paradoksem jest to, że to głównie rodzice biologiczni uważają, że wiedzą z czym my - rodzice adopcyjni - musimy się zmagać na co dzień, o czym myśleć... głównie oni.
Hmmm, już jednak nie dyskutuję, nie przekonuję - robię swoje i ...zachowuję spokój :).
Wiem, że każda terapia i szybkie reagowanie mają ogromny sens i takie działania pozwalają naszym dzieciom wyrównywać szanse!
Ale to praca każdego dnia! Ale są postępy, rezultaty, efekty! To daje mega siłe!

Niestety ciągle pozostaje nam nocne zachowanie Czarodzieja - stymulowanie się bujaniem, rzucaniem głowy na boki, częste wybudzanie się no i ssanie palca. Zdarza się to jednak rzadziej i teraz już wiem, że na pewno któregoś dnia i to minie!

Brawo My :)